Չկա մի ընտանիք, որի ճակատագիրը չէր անցնի Հայրենական մեծ պատերազմի փորձությունների միջով:
Իմ նախապապի հորը, Հայոց ցեղասպանության ժամանակ բռնել են թուրքերը,կտրել են նրա կոկորդը և գցել են Արաքս գետը: Հրաշք է կատարվել,նա ողջ է մնացել և կարողացել է փախչել:
Տարիներ անց նրա որդին,Արմենակը սովորում է ռազմական ուսումնարանում:1939 թվականին մասնակցել է Սովետա-ֆիննական պատերազմին: Իսկ հետո միանգամից Հայրենական պատերազմին:Մինչև 1944 թվականը նա կռվում էր, երբ նա վիրավորվեց Կուրսկի մերձակայքում, նա ստացավ հաշմանդամություն և այլևս չկարողացավ կռվել, նա տեղափոխվել էր Տամբով քաղաքի հիվանդանոց: Այնտեղ հանդիպել է իր ապագա կնոջը:
Պատերազմից հետո վերադարձավ հայրենիք,Էջմիածին շրջանի «Ապագա» գյուղ: Արմենակը ունեցել է 4 որդի,և մահացել է 2001 թվականին:
Արմենակ Հարությունի Ավետիսյանի պարգեւատրումները:

